Το καράβι της Ντανιέλας λεγόταν «Χρόνος». Δώδεκα ναύτες τη βοηθούσαν στις φουρτούνες· σήκωναν τα πανιά, κρέμονταν απ’ τα κατάρτια, έλεγχαν τα σκοινιά. Για την Ντανιέλα ο χρόνος ήταν δικός της να τον κάνει ό,τι θέλει. Ίσως επειδή λαχταρούσε να μείνουν όλα όπως ήταν πριν. Πριν από το ατύχημα. Πριν αλλάξουν τα πάντα στη ζωή της. Δεν ήθελε να προχωρά τίποτα μπροστά. Προτιμούσε να σταματήσουν όλα και να μείνει ακριβώς εκεί όπου ήταν. Στο καράβι της. Για να ταξιδέψει τα όνειρά της έως το διαμάντι της γιατρειάς. Μόνο που το διαμάντι δεν ήταν στα όνειρά της. Βρισκόταν κάπου αλλού.
Μια αλληγορική ιστορία για τις απρόσμενες φουρτούνες της ζωής.